nostalgiya

21. bu oyundakı yığmadır

(youtube:

)

22. Nostaljanın hər anı dramdır və mən dram müdavimi olmuşam. Bəzən acı bir gülüş yaratır üzümdə, bəzənsə sevincdən gözləri yaşartır. Bunun üçün ən çox mahnılar əsasını təşkil edir. He, filmlər, kitablar da gözəl olar. Amma ən sevdiyim musiqidir. Semiha Yankı - "Seninlə bir dəqiqə" ilə bu günü yaşadıq yenidən.

Mənə görə, 1975-ci ildə Manga - "We Could Be the Same" şarkısından daha keyfiyyətli bir Eurovision mahnısı olmuşdur. Ancaq türkcə olması səbəbindən itirildiyini düşünürəm. Başqa türlü, bu mahnıya tək başıma 3-dən çoxunu verirəm, bu ancaq mənim qulaqlarımın pasını silir.

(youtube:

)

Seninle bir dakika umutlandırıyor beni
Bir dakika siliyor, canım, yılların özlemini
Seninle bir dakika umutlandırıyor beni
Bir dakika siliyor, canım, yılların özlemini

Hasret tükenmez gibi, kavuşmak bir dakika
Sevmek bir ömür sürer, sevişmek bir dakika

Seninle buluşmamız bir dakikada geçti
Gözlerim gözlerini, canım, bir dakikada içti
Seninle buluşmamız bir dakikada geçti
Gözlerim gözlerini, canım, bir dakikada içti

Hasret tükenmez gibi, kavuşmak bir dakika
Sevmek bir ömür sürer, sevişmek bir dakika

23. Anlıq olaraq yaşadığım duyğu.

porte faust başlığı çıxdı qarşıma. Sumqayıt yetkası siz yeti deyini gördüm, artıq sözlükdə olmayan və illərdir buralara gəlməmiş, ancaq zamanında* sözlüyün prime dönəmlərində yazılarını maraqla oxuduğum yazarları xatırladım. Sonra o entridəki musiqiləri açdım youtube'dan. Səsləndirmə, tərz bir anlıq 8-9, bəlkə də daha da əvvəlki illərə apardı məni: içimdə ümid, həvəs, maraq olan, gələcəyə arzu dolu baxdığım və dünyanı daha böyük gördüyüm illərə. Əslində, bu barədə elə sözaltı sözlük başlığına yazacaqdım, amma təbim indi gəldi, bu duyğunun altına yazıram. Açığı, nəyi necə yazacağımı heç özüm də bilmirəm.

Mütəmadi girəndə adiləşir, amma mahiyyət etibarilə sözlük məndə nostaljik hisslər yaradıb həmişə. artıq buralarda 3-5 aktiv insan qalıb. Bəlkə də Bu dediklərimi anlayacaq qədər yaşı olan yoxdur, amma nə bilmək olar, bəlkə gələcəkdə olacaq. Bayaq "dünyanı daha böyük gördüyüm illər" yazdım. Hə, əvvəllər dünya daha böyük idi. Sosial şəbəkələrin yayğın olmadığı, internetin forumlardan ibarət olduğu, söhbətlərin telefonda yox, üz-üzə keçirildiyi o illərdə bakı da çox böyük idi. Bunun kimi bəzi gecələr əvvəlki kimi duyğularımı, ən əsas da nostalgiyanı hiss etmək yuxu dərmanımı, ümumən dərmanlarımı atmıram.

Uşaq vaxtlarım yadıma düşür həmişə. Qonşu məhəllələri kəşf eləmək, orda yeni dostlar tapmaq necə də maraqlı idi. Digər yerlərin, şəhərlərin, rayonların, hətta ölkələrin necə olduğunu düşünəndə içimi böyük bir maraq bürüyərdi. Böyüyüb hamısını görmək istəyərdim.

Əvvəllər internet sadəcə facebook'dan və forumlardan, hə, bir də chat saytlarından ibarət idi. internetə daha çox nəsə barədə araşdırmaq üçün girirdim, boş-boş scroll etmək üçün yox. Onda da dünya hələ "balacalaşmamışdı". nəsə barədə araşdıranda, sualın cavabını tapmağa çalışanda təsadüfən biriylə rastlaşırdın. Düşün ki, ev-dərs və ya ev-iş kimi xırda bir həyatın var və səni hansısa mövzuda bir sual düşündürür. Açıb google əmiyə yazırsan və bir də görürsən ki, hansısa "pro_user_555" nikli biri eyni sənin düşündüklərin, ya da düşündüklərini qoy qırağa, hansısa maraq elədiyin bir mövzu barədə öyrənmək istədiklərini yazıb. O duyğu çox gözəl idi e. Xudmani bir həyat içərisində bir anlıq fikirləşirdin ki, "oralarda bir yerlərdə eyni mənim kimi birisi var". Adam özünün yalnız olmadığını, ortaq maraqların olan başqa birilərinin də olduğunu öyrənəndə bir başqa sevinirdi. Həmin insanla söhbətləşmək, sonra hansısa bir gün təyin edib gedib görüşmək, onla birgə başqa küçələri və başqa insanların həyatını görmək sözün əsl mənasında maraqlı idi. Mən hələ də inanıram ki, internet buna görə ixtira olunmuşdu. O dönəm gözəl idi.

Amma Sonra sosial şəbəkələr, əsas da instagram və tiktok məşhurlaşdı. Bax dünya onda "balacalaşdı". Facebook'un 10-15 il əvvəlki halını yadıma salıram: o zamanlar şəkildən çox statuslar olurdu. Fərqi yoxdu soxucu sözlər idi, ya mırt yazılar, yoxsa dəyərli bilgilər - əsas odur hamı internetdə fikir olaraq mövcud idi. Forumlar da həmçinin. Tanışlıqlar düşüncə üzərindən olurdu, fiziki ya maddi şeylər üzərindən yox. danışdığın və bəyəndiyin insanı aylar sonra görürdün, daha sonra da həyatını öyrənirdin. Məncə, tanışlıqlar da o zamanlar daha gözəl idi. Səbrlə həmin insanı real olaraq tanıyacağın günü sıxırdın. Misalçün, Nə tip geyimləri olduğunu, nələri təcrübə etdiyini, haralara getdiyini, nələri izləyib nələrə qulaq asdığını bir də növbəti görüşlərdə biləcəkdin və maraqla həmin o görüşləri gözləyirdin ki, gəlib çıxsın və danışsın. Əvvəllər insanı insanın özündən öyrənirdin. Hə, məncə, əsl mahiyyət elə budur.

Bəs indi? indi hər şey ortalıqdadır. Bircə toxunuşla bir insanın bütün həyatını görə bilirsən: haralarda olub, nələri dinləyib, saçı necə idi, filan günü nə deyinmişdi, bu gün kimlərə qulaq asdı, hansı filmi izlədi, hansı konsertdə necə əyləndi, hansı yeməkləri yedi və s və ilaxır * Sosial mediadakı biabirçılıqlara, "mən daha xoşbəxt/ əyləncə dolu/ gözəl/ bahalı həyat yaşayıram" yarışlarına ümumiyyətlə deyinmək istəmirəm . Bəlkə də ona görə üz-üzə ünsiyyət artıq əhəmiyyətini itirir. Görüşəndə nə danışacaqsan ki? Onsuz da hər şeyi görmüsən. Ona görə heç vaxt sosial şəbəkələrə yovuşa bilmədim. Heç 2 il deyil normal instagram açmağım, o da ildə 3-4 ay deaktiv olur. Əlimə düşən ilk fürsətdə siləcəm, ya da birdəfəlik log out edəcəm. 7-8 il əvvələ kimi belə deyildi.

Mən onda hələ ibtidai sinifdə oxuyurdum. Dayılarım işlə bağlı bir müddətlik xaricə gedirdilər: çin, dubay, türkiyə və s. Gələndə nəsə maraqlı xırda da olsa bir şey gətirib hədiyyə edirdilər. Məclis olanda saatlarla söhbət gedərdi. margarita yazmışdı deyəsən, "yay axşamı ailəlikcə edilən söhbət" barədə. Bax o cür. Ağız dolusu o getdikləri yerdən, nələri təcrübə etdiklərindən danışırdılar. Adamı bir maraq, bir arzu bürüyərdi ki, o danışılanları bir də gedib öz gözləriylə görsün. indi elə deyil. indi bir toxunuşla istədiyin ölkənin, istədiyin şəhərin, istədiyin küçəsində ola bilirsən. Özü də 4k ultra hd keyfiyyətdə! Artıq ora getməyinə ehtiyac yoxdur, boşuna arzulama. Məncə, bu insanın həyat keyfiyyətini aşağı salır. Məncə yox e, psixoloqlar belə bunu təsdiqləyir. Əvvəl bu və bu kimi şeylərin hamısını arzulayırdın, planlaşdırırdın, üstündə əlləşirdin və həyata keçirirdin. Əslində, məsələ hədəfə, arzuya çatmaq deyil. Şirin olan ona gedən yoldur. freud'un da dediyi kimi: bir gün anlayacaqsan ki, mübarizə ilə keçirdiyin o illər elə həyatının ən şirin illəridir. indi o hədəfə gedən yollar yoxdur, sanki teleport olursan, ya da özünü "fake" olanla rahatladırsan.

Sözlüyü, əslində, sırf buna görə sevirəm. Mənə əvvəlki günləri xatırladır. Boyun, çəkin, maddi imkanın, yaraşığın, gözəlliyin - hamısı arxa plandadır. Fikir olaraq mövcudsan. Məsləhətxananı entrilərdən də çox sevməyim də buna görədir. kinnitus idi deyəsən, 1-2 ay əvvəl köhnə çat saytları, forumlar barədə nəsə yazmışdı. Bax o cürə vibe verir məsləhətxana. Başda dedim e ki, o vaxtlar nəsə axtaranda hansısa forumda biri kömək edərdi, ortaq maraqları olan insanlar spesifik forumlar açıb toplaşardılar. Bax onları xatırladır. Üzün görmədiyin bir topluma nəsə kömək üçün ağız açırsan və birisi sənə yardım əli uzadır. Başda dediyim kimi "oralarda bir yerlərdə kimsə bu şeyi yaşayıb, təcrübə edib və çıxış yolu tapıb" fikri insanın təkliyinə məlhəm olurdu. O vaxtlar bunun özü belə böyük motivasiya idi.

Nəysə, mövzu gör hardan haralara gəldi dolandı, yenə qatdım qarışdırdım aləmi bir-birinə. Çoxdandır düşüncələrimlə də baş-başa qalmırdım. Onsuz da beynimin içi də elə bu cür qarmaqarışıqdı. Gecəni də yatmadım, lap gecə yatmamaq entrim yadıma düşdü. Özümü bir anlıq o yazını yazdığım günlərə qayıtmış kimi hiss elədim, yenidən noltalgiya bürüdü...

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!